حسین جان! تو در رفتن به آنان اجازه دادی و فرمودی پس همگی بروید که عقد بیعت از شما گسستم. دیگر درباره من تعهدی ندارید. اینک که شب رسیده و پوشش آن شما را در برگرفته است، آن را چون شتری راهوار بگیرید و متفرق شوید.
هنوز سخن تو پایان نیافته بود که عشق و شور دلدادگی فضای خیمه را عطرآگین می کند. سرشک چشمان هر یک دریایی از محبّت می شد و دل های شیدایی و شرحه شرحه آنان صحیفه صادقِ ابراز ارادت و صمیمیت.
ناگاه قامتی رسا و سیمایی زیبا به سان سروی همیشه سبز خود را نمایان می سازد و با واژه هایی لبریز از عشق و وفا، ایثار و دلباختگی می گوید:
هرگز تو را ترک نمی کنیم، مگر می شود پس از تو زنده بمانیم؟! خداوند هرگز چنین روزی را نیاورد؛ هرگز.
امواج توفنده کلام عباس روح و روان اصحاب را طهارت و مهربانی می بخشد.
پس از بیعت آخرین، راز و نیاز تو و اصحاب به پیشگاه خدا تماشایی می شود. بیابان کربلا را هاله ای از نور و صفایی ملکوتی فرا می گیرد. خیمه ها خدایی می شود و صوت حزین قرآن دل ها را چه زیبا آذین عشق می بخشد. گروهی سر بر خاک کربلا می گذارند و پاره ای سجود بندگی می کنند.
اشک و ناله و همهمه، صدایی چون صدای زنبوران عسل در گوش زمانه می پیچد. آنان که در اردوگاه یزیدند، هنوز فطرت انسانی خویش را با ظلمت معصیت همگون نکرده اند، خود را به کوی تو می رسانند و از زلال نور تو، جرعه های سعادت و جاودانگی می نوشند.
در این میان، عباس پاسداری می کند. زنان و کودکان، که آخرین شب آرامش خود را در کنار عباس می گذرانند، عالمی از فتوت و مردانگی را در وجود وی می بینند. لحظه ای خواب در آغوش چشمان ابوالفضل نیارامید و قامت برافراشته وی تا صبح نگاهبان خیمه ها می شود.
عباس با پاسداری خود، درس فردا را مرور می کند؛ درسی که بیش از این مادرش ام البنین و پدرش امیرالمومنین آموخته است، درسی که باید پس دهد. کلاسی در یک نیمروز، هر چیز یا سرخ و حسینی می شود یا یزیدی و سیاه.
حسین من! به خاطر همین مصیبت ها که دیدی عالم چه سان همنوای هم می شود. لا یوم کیومک یا اباعبدالله… هیچ روزی مانند روز عاشورای تو نیست. مصیبت عاشورای تو بر کسی پوشیده نیست. همین یک مصیبت بر زینب کافی بود که بیابان نشین شود.
تلخ تر از این نمی شود از کنار قتلگاه عبورش دهند. و زینب آرام و پرشکوه بر پیکر تو می نگرد. تو برادر زینبی همو که پیامبر او را در آغوش می گرفت و از بوسیدنت سیراب نمی شد. حالا دوست و دشمن که این صحنه را می بیند، گریه می کند. از این بدتر نمی شود که زینب به اسارت برود.
حسین من! تو آن خورشیدی هستی که ستاره های آسمان شهادت در کنارت غروب کردند و آفرینش را روشنایی بخشیدند. تو زینب را ناگزیر تنها می گذاری و مگر او چنین تاب دوری تو را خواهد داشت.
آقای من! هیچ روزی مانند عاشورا نمی شود. این تو بودی که باران تیرها را نظاره می کردی. وقتی تیرها به سوی یارانت پرتاب می شد و پیکر آنان را چاک چاک نقش زمین می کرد. پیکرهای غرق در خون زخم هایی از ستاره افزون در برابر دیدگان زینب.
محمد خامه یار – جام جم
پوریا پورسرخ و نیکبخت واحدی
سیاوش خیرابی و احمدرضا عابدزاده
امیرحسین رستمی
الناز شاکردوست
محمدرضا شیرخانلو (بازیگر سریال دودکش)
حمید گودرزی
